Kto wynalazł maszynę do naśnieżania?

Według definicji, śnieg to "skrystalizowane cząsteczki lodu, które mają fizyczną integralność i siłę, by utrzymać swój kształt". Zazwyczaj jest on tworzony przez Matkę Naturę, ale kiedy Matka Natura nie daje rady, a komercyjne ośrodki narciarskie lub filmowcy potrzebują śniegu, wtedy do akcji wkraczają maszyny naśnieżające.

Pierwszy maszynowo robiony śnieg

Śnieg wytwarzany przez człowieka zaczął się od przypadku. W latach 40. ubiegłego wieku w laboratorium niskich temperatur w Kanadzie badano wpływ oblodzenia szronowego na wlot silnika odrzutowego. Kierowani przez dr Raya Ringera naukowcy rozpylali wodę w powietrzu tuż przed wlotem silnika w tunelu aerodynamicznym, próbując odtworzyć warunki naturalne. Nie udało im się stworzyć lodu szronowego, ale udało im się stworzyć śnieg. Musieli wielokrotnie wyłączać silnik i tunel aerodynamiczny, aby go odśnieżać.

Próby skomercjalizowania maszyny do naśnieżania rozpoczęły się od Wayne'a Pierce'a, który w latach 40. ubiegłego wieku zajmował się produkcją nart, wraz z partnerami Artem Huntem i Dave'em Richeyem. Wspólnie założyli oni firmę Tey Manufacturing Company z Milford w Connecticut w 1947 roku i sprzedali nowy projekt nart. Jednak w 1949 roku matka natura okazała się skąpa i firma została dotkliwie dotknięta spadkiem sprzedaży nart z powodu suchej, bezśnieżnej zimy.

Wayne Pierce 14 marca 1950 roku wymyślił rozwiązanie. "Wiem, jak zrobić śnieg!" ogłosił, gdy tego marcowego poranka przybył do pracy. Wpadł na pomysł, że gdyby przedmuchać krople wody przez zamarzające powietrze, zamieniłyby się one w zamrożone sześciokątne kryształy lub płatki śniegu. Używając kompresora do rozpylania farby, dyszy i węża ogrodowego, Pierce i jego partnerzy stworzyli maszynę, która wytwarzała śnieg.

W 1954 roku firma uzyskała patent na proces podstawowy i zainstalowała kilka swoich maszyn do naśnieżania, ale nie posunęła się zbyt daleko w swoim biznesie naśnieżania. Być może byli bardziej zainteresowani nartami niż czymś, na czym można jeździć. W 1956 roku trzej wspólnicy sprzedali swoją firmę i prawa patentowe do maszyny naśnieżającej firmie Emhart Corporation.

To Joe i Phil Tropeano, właściciele Larchmont Irrigation Company w Bostonie, kupili patent Tey'a i zaczęli produkować i rozwijać własny sprzęt do naśnieżania na podstawie projektu Pierce'a. A ponieważ pomysł na robienie śniegu zaczął być popularny, Larchmont i bracia Tropeano zaczęli pozywać innych producentów sprzętu do naśnieżania. Patent Tey został zakwestionowany w sądzie i obalony na podstawie tego, że kanadyjskie badania prowadzone przez dr Raya Ringera poprzedzały patent przyznany Wayne'owi Pierce'owi.

Fala patentów

W 1958 roku Alden Hanson złożył patent na nowy typ maszyny do naśnieżania, nazwany maszyną z wentylatorem. Wcześniejszy patent Tey'a był maszyną na sprężone powietrze i wodę i miał swoje wady, do których należał głośny hałas i zapotrzebowanie na energię. Węże czasami zamarzały i nierzadko dochodziło do ich rozerwania. Hanson zaprojektował maszynę do naśnieżania wykorzystującą wentylator, wodę z cząsteczkami stałymi i opcjonalnie czynnik nukleujący, taki jak cząsteczki brudu. W 1961 roku uzyskał patent na swoją maszynę i jest ona uważana za pionierski model dla wszystkich dzisiejszych wentylatorowych maszyn do naśnieżania.

W 1969 roku trio wynalazców z Lamont Labs na Uniwersytecie Columbia o nazwiskach Erikson, Wollin i Zaunier zgłosiło patent na kolejną maszynę do naśnieżania. Znany jako patent Wollina, dotyczył on specjalnie opracowanej wirującej łopatki wentylatora, która uderzała w wodę od tyłu, powodując mechaniczne rozpylenie wody z przodu. Gdy woda zamarzała, stawała się śniegiem.

Wynalazcy stworzyli Snow Machines International, producenta maszyny do naśnieżania opartej na patencie Wollina. Niezwłocznie podpisali oni umowy licencyjne z właścicielem patentu Hansonem, aby uniknąć sporu o naruszenie tego patentu. W ramach umowy licencyjnej firma SMI została poddana inspekcji przez przedstawiciela Hansona.

W 1974 r. zgłoszono patent na Boyne Snowmaker, wentylator kanałowy, który izolował nukleator na zewnątrz kanału i z dala od dysz wody luzem. Dysze były umieszczone powyżej linii środkowej i na dolnej krawędzi kanału. Firma SMI była licencjonowanym producentem urządzenia Boyne Snowmaker.

W 1978 r. Bill Riskey i Jim VanderKelen zgłosili patent na urządzenie, które miało być znane jako nukleator Lake Michigan. Otaczał on istniejący nukleator płaszczem wodnym. Nukleator Lake Michigan nie wykazywał żadnych problemów z zamarzaniem, na które czasami cierpiały wcześniejsze odśnieżarki z wentylatorem. W 1992 roku VanderKelen uzyskał patent na swój Silent Storm Snowmaker, wentylator o wielu prędkościach z nowym modelem łopat śmigła.